Biopsja polega na pobraniu niewielkiego fragmentu miąższu nerkowego do badań mikroskopowych. Biopsję wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Podczas biopsji pacjent leży na brzuchu. Po biopsji może wystąpić przejściowy krwinkomocz lub krwiomocz, a poważne powikłania są rzadkie
Biopsja nerki – przebieg
Biopsja nerki polega na pobraniu do badania małego fragmentu miąższu nerki do badań pod mikroskopem. Przygotowanie do zabiegu obejmuje badanie USG układu moczowego, morfologię krwi obwodowej z liczbą płytek, INR, APTT, fibrynogen, grupę krwi. Jeśli pacjent przyjmuje przewlekle leki zmniejszające krzepliwość krwi, powinien powiedzieć o tym lekarzowi, który w razie potrzeby zmodyfikuje leczenie. Miąższ nerki pobiera się specjalną igłą biopsyjną, wkłuwając ją przez skórę pod kontrolą USG. Nakłucie wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Do zabiegu pacjent powinien być na czczo. Ułożenie pacjenta: na brzuchu, z wałkiem podłożonym pod brzuch. Po zabiegu pacjent pozostaje w pozycji leżącej, zwykle do rana dnia następnego, kiedy to wykonuje się kontrolne badanie morfologiczne krwi obwodowej i USG nerki.
Biopsja nerki – wskazania
Wskazaniem do biopsji jest nieznana przyczyna dużego białkomoczu, krwiomoczu, ostrej niewydolności nerek, jak również tzw. choroby układowe (np. toczeń rumieniowaty, zapalenie naczyń, reumatoidalne zapalenie stawów, sarkoidoza, niektóre postaci gammapatii monoklonalnych). Biopsję nerki przeszczepionej nierzadko wykonuje się wielokrotnie, jeżeli podejrzewa się jej odrzucanie lub inną przyczynę pogorszenia czynności.
Biopsja nerki – przeciwwskazania
Przeciwwskazania do biopsji to brak jednej nerki, zaburzenia krzepnięcia krwi, wielotorbielowatość nerek, zmiany ropne nerek lub otaczających je tkanek, wodonercze, roponercze, nowotwory nerek, liczne tętniaki tętniczek nerkowych, niedokrwistość znacznego stopnia (ale to przeciwwskazanie względne, niedokrwistość można wyrównać przed zabiegiem) i ciężkie nadciśnienie tętnicze.
Biopsja nerki – powikłania
Po biopsji nerki często występuje przejściowy krwinkomocz lub krwiomocz, natomiast poważne powikłania, wymagające leczenia chirurgicznego, są rzadkie (w ok. 0,1–0,2% przypadków).