×
COVID-19: wiarygodne źródło wiedzy

Jaka jest różnica pomiędzy przewlekłą chorobą nerek a przewlekłą niewydolnością nerek?

Pytanie nadesłane do redakcji

Zbieram materiały do pracy na temat choroby wieńcowej u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek. Czy mogę prosić o wyjaśnienie różnicy pojęć przewlekłej choroby nerek i przewlekłej niewydolności nerek? Odnoszę wrażenie, że w wielu źródłach pojęcia te są używane naprzemiennie, co budzi moje niezrozumienie. Będę wdzięczna za pomoc.

Odpowiedział

dr n. med. Robert Drabczyk
specjalista chorób wewnętrznych
nefrolog
Oddział Nefrologii i Stacja Dializ
Szpital Wojewódzki, Bielsko-Biała

„Przewlekła niewydolność nerek” to termin obecnie już historyczny, zastąpiony w aktualnym mianownictwie medycznym przez termin „przewlekła choroba nerek”.

Czynność nerek jest bardzo złożona. W najbardziej powszechnym ujęciu głównym zadaniem nerek jest „funkcja wydalnicza”, czyli wydalanie z organizmu zbędnych substancji, przede wszystkim będących produktami niezliczonych procesów metabolicznych. Ściśle związana z tym jest „funkcja regulacyjna” w zakresie kontrolowania przede wszystkim gospodarki wodą, elektrolitami i równowagi kwasowo-zasadowej. Obydwa te zadania często określa się wspólnym terminem jako „funkcję wydalniczą” nerek. Podstawą sprawności nerek w tym zakresie jest prawidłowe przesączanie kłębuszkowe (określane skrótem „GFR”). Ogólnie można przyjąć, że funkcja wydalnicza nerek ulega upośledzeniu, gdy GFR jest mniejsze niż 60 ml/min/1,73 m2. W codziennej praktyce klinicznej nie można zmierzyć GFR i funkcję wydalniczą nerek mierzy się poprzez oznaczanie w surowicy krwi stężenia kreatyniny oraz obliczenie na jej podstawie, z użyciem odpowiedniego wzoru, wielkości GFR (tzw. szacowane GFR).

Terminem „przewlekła niewydolność nerek” określano stan trwałego (nieodwracalnego) uszkodzenia nerek z upośledzeniem funkcji wydalniczej, czyli stężeniem kreatyniny w surowicy powyżej górnej granicy wartości prawidłowych dla danego pacjenta.

W 2002 r. wprowadzono termin „przewlekła choroba nerek”, który oznacza trwałe (utrzymujące się co najmniej 3 miesiące) uszkodzenie nerek. Uszkodzenie może mieć charakter strukturalny (nieprawidłowości w budowie nerek, np. liczne torbiele) lub czynnościowy (obecność w moczu białka lub nieprawidłowy osad moczu, upośledzenie funkcji wydalniczej nerek). Tak więc, rozpoznaje się przewlekłą chorobę nerek również w sytuacjach, gdy funkcja wydalnicza nerek jest prawidłowa (nie jest spełnione kryterium rozpoznania przewlekłej niewydolności nerek), natomiast obecne są inne cechy uszkodzenia nerek (nieprawidłowości w badaniach moczu, nieprawidłowości w strukturze nerek).

Termin „przewlekła choroba nerek” jest szerszy, niż używany wcześniej termin „przewlekła niewydolność nerek”. Po 2002 r. w piśmiennictwie medycznym przez jakiś czas spotykano obydwa terminy, natomiast obecnie używa się jedynie nazwy „przewlekła choroba nerek”.

Piśmiennictwo:

Interna Szczeklika. Medycyna Praktyczna, Kraków 2014.
13.02.2015
Zobacz także
  • Przewlekła niewydolność nerek
Wybrane treści dla Ciebie
  • Dławica odmienna
  • Zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI)
  • Nefropatia zaporowa
  • Miażdżyca
  • Przewlekła niewydolność nerek
  • Dławica piersiowa stabilna
  • Choroba wieńcowa
  • Dobry cholesterol i zły cholesterol
  • Zespół Fanconiego
  • Zawał serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI)
Inne pytania
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta